EK GLO

Reg voor my gebeur dit... n bos brand. Ek was nog altyd bang dit gebeur met my soos met Moses van die Bybel, en nou... hier staan ek te bang om te beweeg, te bang om asem te haal, die bos brand maar brand nie uit nie!


Ek probeer wegkom maar kan nie dit is asof iets my terughou. Ek probeer skree maar my stem is weg! Beangs kyk ek rond want hier moet ek wegkom, ek weet wat kom en ek... dit is nog nie tyd nie.

Dan die stem...TREK UIT JOU SKOENE WANT JY STAAN OP HEILIGE GROND... ek het dit geweet die dag as ek 'n bos sien wat brand gaan dit gebeur, gaan dieselfde stem met my praat. Ag Here tog net die dit nie! Ek buk af en maak die gespes van my sandale los, snaaks ek noem hierdie sandale altyd my Jerusalemplakkies. Die hele tyd hou ek die bos in die oog... ek voel die gloed van die vuur en probeer verder weg beweeg, maar iets hou my vas, weer probeer ek gil, my stem is weg.

Hulpeloos kyk ek op na die brandende bos. Ek gooi my hande in die lug en sak op my kniee. Here ek is jammer... Here ek is so jammer oor die kere dat ek U Naam ydelik gebruik het, die kere dat ek vuil taal gebruik het, die kere dat ek my kinders onnodig geslaan het of op my man geskree het, Here vergewe my al die kere wat ek nie lus was om uit U Woord te lees of Kerk toe te gaan nie...

Die sweet loop strome teen my slape af en meng met die trane, ek sien hoe dit op my hande val. Die bos brand onophoudelik. Here ek sal enigiets doen wat U vra...


Moet my net nie vra om tussen die plakkerskampe in te gaan of voor mense van U te getuig nie. Ja Here, ek sal enigiets doen wat U vra solank dit binne perke is. Die bos brand hoer en met meer agressie,vonke skiet uit en val voor my op die grond. Here, vergewe my asseblief die kere dat ek lelik was teenoor ander mense of ongeskik en asseblief vergewe my die kere dat ek nie wou werk by die kerkbazaar nie.


Ek sal enigiets doen wat U vra... nee Here ek kan nie al my huisgoed net so los en dan boonop tussen die vullis ingaan en... en tussen die armes U Woord gaan verkondig nie. Dit is darem te vergesog. Ek buk af om my skoene op te tel ... hulle is swaar soos klip ek kry dit nie beweeg nie. Ek huil harder en snik al my verkeerde dade uit, val weer op my kniee neer en smeek God om genade. Here ek is so jammer dat ek U al soveel kere verloen het en my rug gedraai het op wereldse sinnelose losbandighede.
Dit voel asof iemand my keel toedruk, ek kry nie asem nie. Dan skeur dit deur my siel en by my toegedrukte keel uit...HERE, EK GLO, EK GLO...


Goed Here, ek sal gaan maar net as U saam gaan want ek kan mos nie vrou alleen daar ingaan nie. Ek sal gaan Here en vir die kindertjies 'n kersboom reel, as ek net weet waar die geld vandaan sal kom, nogtans sal ek dit tenminste doen. Ek staan op van my kniee af, tel my sandale op en kyk na die bos, dit brand rustiger byna asof dit glimlag.

Ek draai om en sit versigtig my een voet voor die ander dan val iets my by...Here, se ek sonder om te dink, was daar regtig skape 'n donkie en 'n krip? Meteens is alles weer normaal, die bos brand wel nog... met die mooiste bloedrooi blomme wat ek nog gesien het. Ek kyk af na my voete, ek het dan my sandale aan. Op my hand kom sit 'n spierwit skoenlapper en ek weet...dit is alles waar.

Kersfees is waar, die skapies en donkie en Josef en Maria en die krip is alles waar.

Twee Klippies

Ek hou twee klippies in my hand en laat hulle oor die palm van my hand rond gly, die beweging van die klippies neem my gedagtes baie ver terug. Ek stap om die huis en gaan sit aan die kombuiskant op 'n stomp. Die grond is effens nat, dit moes laasnag gereen het.

Eintlik het ek vir baie jare hierdie dag gevrees, die dag van herontmoeting met ons huis waar ek en my gesin gebly het voordat alles verby was... Nooit het ek gedink dat dit so sou wees om weer hier te kom en al die ou paadjies van herinnering en nostalgie weer te loop, weer aan die mure te vat en weer op die groot stomp voor die kombuis te sit nie.

My hart ruk as ek die vervalle huis binnestap. Daar is geen dak meer nie, geen houtkaste is oor van dit wat my pa self gemaak het met die fyn detail van uitgekerfde panele, selfs die mooi kaggel wat hy eie handig gebou en afgewerk het is weg, net die sementvloer van die kaggel is nog daar. Hier het ons baie vuur gemaak en stories vertel, baie gelag en gehuil. Die slaapkamers, myne, Boeta en ma-hulle s'n is lee geraamtes met niks. Ek stap deur na die sitkamer, die voorhuis en kombuis. Al die geelhoutvloere wat weekliks gepolitoer en blink gevryf is, is uitgebreek. Ek trap versigtig oor die gate in die vloer en die trane verblind my en val op die palms van my hande.

Hier, net hier, het Pa gele en daar in die voorhuis Ma. Hulle is albei geskiet ten tye van die plaasaanval, ek en Boeta het weggekom, gevlug en in die stoor ons self gaan toesluit. Die laaste wat pa geskree het is... vlug.. Ek sal dit nooit vergeet nie... Die stroom bloed wat uit sy mond gesypel het en die woord... vlug. Boeta het my gegryp en deur die spens se klein venstertjie uitgedwing na buite, die ent na die stoor het soos kilometers gevoel. Binne die stoor het Boeta die slot toegedruk en ons het agter voersakke gaan skuil en gewag. Gewag op niks... niks het gebeur nie als het stil geword. Hulle was stil,Ma, Pa...hulle het ons nie geroep nie. Boeta, die oudste van ons twee het ons buurman gebel...hy het sy selfoon altyd in sy sak gehou. Oom Ben hulle was binne minute daar maar net die stof het bly hang...

Nou staan ek hier om afskeid te neem van Ma en Pa en ons stukkie aarde, hier in die Suiderland wat ons gedink het ons s'n is, vir altyd. Ek weet alles kom tot 'n einde, so het Pa en Ma met hul lewens betaal en staan nog net die murasie hier wat skreeu na die Hemel, want hulle het bloed aan hul hande.

Ek en Boeta het maar so in die koshuis en tussen neefs en niggies verder groot geword. Hy is al lankal weg. In Ierland het hy vir homself 'n toekoms gebou. Ek klou nog vas aan Pa en Ma se herinnering en die grafte in die kerkhof...tog neem ek ook vandag finaal afskeid.

In die deur van die vliegtuig draai ek om en waai...vir niemand spesiaal, sommer net vir my land Suid Afrika... Die twee klippies veilig in my hand.

Geringstes

Ek sien hul onverwags raak... 'n Bondeltjie dons - sag, wit-grys gevlek met bruin, onwerklik vreemd... ek het nog nooit sulke eendjies gesien nie. Hul waggel oor die groen gras in die rigting van die dam wat uitgestrek le vir kilometers ver. Met plat bekkies en plat voetjies skuifel hul en raas onverpoos voort, vriendelik gesellig bondel hulle by elke plassie en vroetel daarin asof hulle na iets soek. Hulle bly verrassend skoon al plas hulle in die modderige water rond.

Massiewe rykmanshuise troon bokant hulle uit en dit laat hul nog meer broos en alleen voorkom. Die huise omsoom die groot dam en wat 'n pragtige plek vir mense, maar hulle, ongekunsteld waggel voort om by die water te kom wat na regte aan hulle behoort het lank voor die mens hier begin bou en breek het. Dit laat my dink hoe broos en breekbaar ons natuur geword het in die hande van die manne met die geld en die met niks.

Sy gaan sit en maak sagte roepgeluidjies, wag dat die kleintjies onder haar inkruip om hulle so te beskerm teen die vreemdes. Hoe gaan ons die natuur beskerm teen die buitewereld wat niks ontsien solank hulle seevier. Lank het ek hulle dopgehou en my verkyk aan die moedertjie wat met alles in haar, haar kroos wil bevoordeel. Ek dink God het bedoel dat ons so moet omsien na die natuur, koesterend, beskermend en behouend.

Immers is dit 'n Godgewe geskenk aan die mens om te woon en werk in die wonder van die natuur wat Hy met soveel liefde beplan en verfyn het. Vir sommiges is dit vanselfsprekend vir ander 'n reg, vir ander 'n voorreg. Dit is dan ook hulle wat na aan God leef se plig om dit wat oor is van ons asemrowende planeet te koester en beskerm sodat hulle wat in afhanklikheid daarvan leef kan voortbestaan.

Ons besluit sommer self dat die gedeelte in die Woord wat se dat ons aan die geringstes moet goed doen, mense is, is dit nie dalk juis hulle wat net die natuur het, die geringstes nie. Het ons die reg om dit van hulle weg te neem?

Ek sien hoedat die eend weg waggel met die kleintjies 'n streep agter haar aan en vir my is hul my geringstes, verseker is dit elkeen se keuse.

Die vermoe wat jy besit het, sal niks wees nie teen die rykdom wat jy later sal besit nie. - Job

Onbeskryflik

Dieselfde aand kom die gloed oor die horison aan. Weer spoel die kleurespel met malse oordaad oor die veld. Sou daar musiek wees dan beslis orrelspel met note wat uitborrel en oopsprei tot 'n wonderwerk soos geen mens kan skep nie. Hy staan verstom verbyster deur die majestieuse prag van die horison. Niks kan dit beskryf nie, geen skilder kan dit op doek vasle of enige digter dit besing nie.

Wolke eens wit, word goud, die horison bars oop in 'n kleurespel van brons, goud en karmosyn. Spatsels blou tussen die goudste goud, wolke bou op soos hoe geboue en kastele uit sprokies. 'n Sprokie onbeskryflik mooi. Miskien sal ons dit van nader beleef eendag...in die hemel. Net God kan so skilder...

Hy sien hoe die son sak en die kleurespel intenser word, die goud bars oop en sprei wyd in ligpers- blou en skakerings van pienk. Lank staan hy daar en kyk met verwondering na die simfonie van kleur. Iewers gaan dit reen want so 'n ongelooflike sonsondergang voorspel dat die wolke meer sal saampak en water gooi oor die dorre aarde.

'n Tarentaal skree en vlieg op. Hy draai om en stap terug huistoe, tevrede want hy het God gesien...

na drie

Hy sien dit teen sy kantoormuur en weet onmiddelik... Deur sy hele lewe fasineer hierdie gebeurtenis hom en omsluier hom asof hy vir daardie paar minute op 'n afgelee plek of dalk op 'n ander planeet is. Soel, warm kleure omvou alles en beklemtoon elke voorwerp met uitstekende fyn uitgewerkte detail.

Hy stap na buite en beleef die gevoel asof hy werklik buite homself beweeg op 'n vreemde plek. Alles lyk vreemd asof hy dit vir die eerste keer raaksien. Die blomgranaat se rooi beur bo alles uit, nog nooit het hy dit so gesien nie, nog nooit het hy al ooit so 'n helder rooi granaat bloeisel gesien nie. Hy raak daaraan maar dit is werklik, hy beweeg verder en sien die bondel wit skoenlappers uitpeul van iewers, hulle dartel hoog voor hom uit en selfs hulle vlerke lyk vreemd byna betowerend mooi asof hulle uit ;n sprokieswereld kom.

Dan is sy daar, hier voor hom ook gehul in die wonderlig. Sy staan op haar tone en soen hom op sy wang. Hy is half bang om te beweeg en die oomblik vir altyd te verloor. Haar hare het hy nog nooit so koper gesien en vol ligglans soos op hierdie onbeskryflike sondeurdrenkte middag nie.

Hy kyk op na waar die son is en glimlag, want hy weet die wolk is besig om weg te beweeg en alles gaan nou weer normaal word. Die toweroomblik verby.

Eerste blog

Hierdie is my nuwe blog. Hello almal en ek hoop julle gaan dit geniet!!