Die deurklokkie lui vir die soveelste keer die oggend, ek stap vorentoe, voordeur toe en maak oop, Daar staan hy en ek weet wat kom...
Hy staan half op een been en hou sy een arm vas, eers dink ek ...hy is deur n motor omgery. Hier word vreeslik gejaag in die straat voor my huis verby, dit klink soms soos Kayalami, sug ek nou die dag toe ek die gefluit en geskuur van bande hoor.
Ek bekyk die man op en af en sien die verskeurde broek en skoene wat gaap soos n padda op droe grond. dan val my oog op die arm wat hy vashou.Die verslete baadjie hang wyd om sy maer lyf.
"Is jou arm seer? vra ek, klaar agterdogtig.
Hy staan dan op die voet, dan op daardie een. weens my voorouers se gene wat ek geerf het voel ek hier kom n ongeduld, dit stoot so in my keel op.
"Het Oumi nie vir my n broodjie nie?"
" n Broodjie?" Herhaal ek onnodig.
"Wat hou jy so vas aan jou arm.?"
"Nee Oumi sien hierie arm het seergekry toe ek nog n kind was en soos die weer so opkom maak hy weer so."
Ek bly stil en weet hier kom n ding...hy jok vir my.
"Jy lieg, jy steek iets weg."
" Hoe kan oumi nou so se, ek is mos n eerbare man, ek gat elke sondag kerk."
"Ag, help dit...?" sug ek en staan half terug want n walm styg op vanuit sy mond.
"Dit lyk my jy het klaar jou broodjie geeet, se ek ewe manhaftig.'
" Nee Nooi samblief, ek soek n stukkie brood, die werk was skaars vandag, ek het niks..."
My christelikheid oorweldig my en ek draai kombuis toe. Ek haal vier snye bruinbrood uit smeer dit en sit nog n appel ook by.
'Dankie, Mies...die Here seen Mies."
" ja, vir jou ook...ek kan nie altyd net gee en gee nie, julle moet werk vir julle geld."
Hy loop versigtig oor die paadjie, hekkie toe...ek staan hom en agterna kyk. By die hekkie versit hy iets en ek sien die bottel in die agtermiddag son flits...
"Andries! ... Skree ek " wat steek jy weg, ek het die bottel gesien. "
"Nee, Oumi sien, dit is die meresyne wat ek byrie apteek gekry het..."
" Jy lieg Andries..."
"Nog nouttie Mies!..."
Met die is Andries weg en ek staan vies alleen en dink aan die bybelvers wat se:
Dit wat jy aan jou naaste doen sal aan jou gedoen word.
Ek stap terug kombuis toe, en vou die laaste snytjie van die brood wat oor is versigtig toe en bere dit want dit is my aandete.
Mag God dit raaksien hoeveel brode ons gesmeer het,
hoeveel koffie ons gemaak het,
hoeveel kindertjies ons in donker strooise gevang het,
hoeveel keer het ons dorp toe gery om te gaan haal en weg te bring.
Hoeveel daar vir ons gelieg is, hoeveel daar op die graaf gele is in plaas van om te werk... hierdie land is gebou deur mense wat die son getrotseer het om toesig te hou dat daar iets gedoen kom.
Ek skakel die ketel aan en se hardop vir myself: "En met wie se belastingeld is die land gebou?"
