Vanoggend vroeg, toe ek die woonkamer se gordyn ooptrek, sit daar n babaduifie (miskien is dit n tiener) op die vensterbank in die sonnetjie. Hy/sy koester die sonnetjie wat begin skuins val want die seisoen het gedraai.
Omdat ek die tortelduifies van kindsbeen af ken, weet ek dat hy/sy wag dat die ma-duif hom moet kom voer (ons se maar dit is n hy). So n duifie, sal ure sit en wag en as die ma-duif nie weer kom nie, gaan hy dood of word gevang.
Die oomblik wat ek die duifie gesien het, het ek God gevra of dit my storie is vir vandag...
Ek het onmiddelik geweet dit is ...my storietjie aan julle vandag.
Met die blouste blou lug, die son wat skuins kom le oor die vallei, die helder pienk bougainvilla, die spieelblink water van die dam in die agtergrond, die berg wat vas bly staan, maak dit goed genoeg vir n ontsagwekkende oomblik met God as die ontwerper.
Die vertroue wat die duifie in sy ouers stel om terug te kom en hom te voer is my LES VAN GOD vanoggend...ONS MOET SO OP GOD VERTROU, soos die duifie sy ma vertrou., SO ABSOLUUT.
Donderdag 27 Maart 2014
Maandag 24 Maart 2014
ALLES OF NIKS
Ek het al baie gewonder hoe dit was om te leef toe my ouers jonk was?
Die stories wat hulle altyd vertel het, het so sorgloos geklink. Hulle was vir niemand bang nie, hulle het elkeen wat op die dorpie gebly het persoonlik geken. Daar was stofstrate en bloekoms, kareebome en jakopregopblomme in die voortuin. Daar waar die stoep op gehou het, het die straat begin.
Nou nog as ek in die dorpie kom waar my ouers hul hoerskool voltooi het, wil dit my nostalgies maak. Ek sien die peperbome se takke wat laag hang en wanneer die wind waai die grond skoon vee.
Ek sien nog die tekens van leivore wat was, die stoepe wat op die straat sit, die pragtige statige Victoriaanse boustyle...as ek stilbly en eenkant staan, hoor ek hulle roep.
Die wit kerk slaan nogsteeds my asem weg, maar die orrel is stil, niemand sit meer met hoede op in die houtbanke nie. Die kanselkleed is nog daar ...vreemd hoe seker dinge nie verander nie.
My oupa het n garage gehad waar hy motors reggemaak het en petrol verkoop het, olie ook. Die gebou is nog daar, verbou, verbreek en word nou vir n ander doel gebruik. Hulle huis is afgebreek...net langs die garage.
Ek stap om die hoek waar die Standardbank nou trots staan en verbeel my ek sien die kinders kaskarresies hou in die hoofstraat. Ek stap vinnig daarheen maar helaas die mense skree en vloek ...
Wat gaan aan?
Wonder ek en staan stil om agter te kom wat het gebeur.
Ek vra iemand en met n lee mond se hy in afrikaans: " n Broodjie asb...?"
Ek stap weg en weet daar het niks gebeur nie, daar word nie n kaskarresies gehou nie, dit is nie mense wat bly is nie, hier word baklei oor kos... vullis word rondgestrooi en dit le op hope op plekke waar dit nie hoort nie. Niemand maak meer skoon nie.
My pa is nie meer hier nie, alles het verander, daar word nie meer teesuiker in die winkel verkoop nie, ook nie meer tuisgemaakte Lemonade in klein glasbotteltjies nie...die Jood is dood.
Die stoep van die huis waar my pa en sy suster gebly het as kinders
wemel van ander kinders.
Ek draai weg en gaan terug ...die lee huise wat verniel staan, die gemors wat gestrooi le ... wat het verkeerd gegaan?
n Verslete dorp het oorgebly... seer, arm sonder n skoenmaker, skoolmeester, Jood se winkel of my oupa se garage.
Ek is n afstammeling van die mense wat hierdie dorpie help bou het, die huise en strate in stand gehou het, so ek bly hoop en glo dat hier weer skoongemaak sal word, weer blomme sal groei, weer gelag van kinders sal weergalm.
Like · · Share
Die stories wat hulle altyd vertel het, het so sorgloos geklink. Hulle was vir niemand bang nie, hulle het elkeen wat op die dorpie gebly het persoonlik geken. Daar was stofstrate en bloekoms, kareebome en jakopregopblomme in die voortuin. Daar waar die stoep op gehou het, het die straat begin.
Nou nog as ek in die dorpie kom waar my ouers hul hoerskool voltooi het, wil dit my nostalgies maak. Ek sien die peperbome se takke wat laag hang en wanneer die wind waai die grond skoon vee.
Ek sien nog die tekens van leivore wat was, die stoepe wat op die straat sit, die pragtige statige Victoriaanse boustyle...as ek stilbly en eenkant staan, hoor ek hulle roep.
Die wit kerk slaan nogsteeds my asem weg, maar die orrel is stil, niemand sit meer met hoede op in die houtbanke nie. Die kanselkleed is nog daar ...vreemd hoe seker dinge nie verander nie.
My oupa het n garage gehad waar hy motors reggemaak het en petrol verkoop het, olie ook. Die gebou is nog daar, verbou, verbreek en word nou vir n ander doel gebruik. Hulle huis is afgebreek...net langs die garage.
Ek stap om die hoek waar die Standardbank nou trots staan en verbeel my ek sien die kinders kaskarresies hou in die hoofstraat. Ek stap vinnig daarheen maar helaas die mense skree en vloek ...
Wat gaan aan?
Wonder ek en staan stil om agter te kom wat het gebeur.
Ek vra iemand en met n lee mond se hy in afrikaans: " n Broodjie asb...?"
Ek stap weg en weet daar het niks gebeur nie, daar word nie n kaskarresies gehou nie, dit is nie mense wat bly is nie, hier word baklei oor kos... vullis word rondgestrooi en dit le op hope op plekke waar dit nie hoort nie. Niemand maak meer skoon nie.
My pa is nie meer hier nie, alles het verander, daar word nie meer teesuiker in die winkel verkoop nie, ook nie meer tuisgemaakte Lemonade in klein glasbotteltjies nie...die Jood is dood.
Die stoep van die huis waar my pa en sy suster gebly het as kinders
wemel van ander kinders.
Ek draai weg en gaan terug ...die lee huise wat verniel staan, die gemors wat gestrooi le ... wat het verkeerd gegaan?
n Verslete dorp het oorgebly... seer, arm sonder n skoenmaker, skoolmeester, Jood se winkel of my oupa se garage.
Ek is n afstammeling van die mense wat hierdie dorpie help bou het, die huise en strate in stand gehou het, so ek bly hoop en glo dat hier weer skoongemaak sal word, weer blomme sal groei, weer gelag van kinders sal weergalm.
Like · · Share
Sondag 09 Maart 2014
GRAVERING
Dankie Here vir u volmaakte dag,
dankie dat ek kan uitstap die lug aanskou
U alomteenwoordigheid
ook hier by my, hier waar ek woon
en werk
U stap die pad saam met my
al is dit rof en vol rotse bly
U my hand vashou.
Nooit hoef U dit te doen nie,
nooit hoef U nader te staan,
of my naam te ken nie,
nooit is daar gese, gevra, geroep
omhoog na U toe ek gebore is nie.
nogtans ken U my, ken U my naam,
ken U my denke, my gaan le
en opstaan.
U wat spreek en daar's LIG, U wat praat
en die sterre borrel oor U lippe
U wat die berg gaan haal
en die see oopkloof
U is my God en het
my naam
geskrywe in U
hand.
Teken in op:
Plasings (Atom)