UIT DIE KERKKANTOOR 3

Die stof staan soos hy skoffel aan die duwweltjies wat so geil staan in die kerk se agter tuin. Ek stap nader en ek sien dadelik hy is omgekrap...ek weet sommer waaroor dit gaan. Ek staan onder die Wit Stinkhout totdat hy my raaksien, hy hou op skoffel en kom hoor wat ek wil se.
"En as jy so erg skoffel vandag, Pikhele?"
"Nee, as mense se agter yard vuil is dink die mense jou voorhuis lyk ok so."
"Ja, dit is waar, dit werk met mense se hart ook so."
" Die mense maak my moeg..."
"Hoe so?" vra ek en wag want ek weet wat op sy hart is.
"Oor die storie..."
"Die watermuis?"
"Ja, jy moenie so baie praat oor darie deng nie hy sal weer kinders vang."
" So jy glo daardie storie?"
Hy vat sy graaf en steek steek so plat onder die duwweltjies in sodat die wortel wat net uit die kroon in die grond vas is breek.
"Ja, ek glo hom. Hier op hierdie dorp het al kinders gesterf van daai deng."
"Vertel my." Ek hou die blikkie coke na hom toe uit wat ek vir hom gekoop het.
" Dit is n lelike deng darie, ons moet sag praat." hy gaan sit onder die Wit stinkhout.
Ek maak my langs hom tuis en weet hier kom nou weer twee stories vandag, die een van die watermuis en die een omdat ek saam met Pikhele onder n boom sit. Ek skuif op sodat ek naby hom sit om mooi te hoor, maar ook om die skindertonge iets te gee om oor te praat.
Hy vertel met groot ontsag van die dag toe die watermuis geloop het.
" Die dam was vol vol water want dit het goed gereen. Die kinders van die lokasie het gaan swem by die dam. Hulle trek algar die klere uit en swem kaalgat. Toe daar kom van die wit kinders van die dorp en swem ook saam.
Die middag was al laag en die son het begin water trek. ons mense het met die paadjie begin loop vannie dorp af lokasie toe. Ons hoor die skree van die kinders, groot skree, nie die speel nie. Ons begin hardloop dat ons voete klap by die pad. Ons kom daar en kry die kinders by die diep water. Die wit kinder skree en roep ons moet kom help. Ek trek my klere uit en spring in die water net so kaalgat. Ek swem want ek kan tot by die kinders. die wit kinders is bang en skree hard
Toe ek daar kom is darie swart kinders weg." Hy kyk weg en skud sy kop." Hulle was helemal weg ons het hul nooit weer gekry nie, nie die lyk nie, niks nie."
" Nou, Pikhele, jy se die watermuis vang net swart kinders, hoekom het hy jou nie ook gevang nie.?"
"Ek ek het mos by die witmense groot geword van seuntjie af." Hy beduie met sy hand omgedraai en die vingers bymekaar, tipies soos hulle dit doen.'
" Maar, jy is dan swart Pikhele..."
"Nee maar hy weet watter kind is swart en watter een wit, oor ek n wit ma gehad het is ek nou n witkind. By die lokasie almal weet ek ek is n wit mens."
" Haai Pikhele nou praat jy n ding wat ek nie geweet het nie. So jy was nog jonk toe darie ding gebeur het?"
"Ja, ek was nog ook n kind maar het al gewerk by die yarde van die witmense."
"Baie dankie Pikhele dat jy vir my die storie nou heeltemal klaar vertel het. jy moenie vir die ander mans of ander mense wat kom vra die storie vertel nie, hoor." Ek stop hom n pakkie Boxer tabak in die hand en stap met n groot glimlag terug.
Ek sien die twee ou tannies weer by die draad en hul gesels te lekker. Ek weet sommer waaroor en stap die kerkkantoor binne om te sluit en huistoe te gaan.
Met die by-die-huis-kom kry ek Tant Ralie op die stoep besig om haar plantjies nat te gooi. Ek gaan sit op die houtbank en vertel haar die storie.
"Ja, se sy sy onthou nog van die petalje van die kinders wat verdrink het in die dam maar die lyke is nooit gevind nie."
"Is dit waar dat Pikhele by blankes groot geword het?"
"Ja. dit is waar, ek het hulle goed geken maar hulle is n paar jaar gelede sommer skielik naby mekaar oorlede. Siestog, Pikhele was ook op die begrafnis maar het eenkant gestaan sy hoed in sy hande voor hom opgefrommel en die trane het stadig oor sy wange geloop, die dag toe die Tannie begrawe is. Hy het nog gehelp die graf toegooi."
Ons het nog n rukkie daar in die aandskemer gesit en toe vra ek: "Tannie, wie was die wit kinders.?"
"Hulle was, wag laat ek dink...Benjan Swart en Koos Du Plessis, ja dit was hulle. Hulle het groot geskrik."
"Lewe hulle nog?'
Ja, albei boer hier in die distrik... groot sterk mans geword."

UIT DIE KERKKANTOOR 2

"Kind, jy maak n fout!"
"Hoekom Oom, ek is een wat n ding wil uitpraat, ek los niks sommer net soos n wolkie in die lug nie."
"ai tog Kind, los dit nou, hierdie kan n lelike storie afgee..."
"Oom hou asb op om vir my kind te se, ek is kwaad en niks gaan my stop nie! Vanaand is dit kerkraadsvergadering en ek is daar. Ek wil die ding uitpraat."
"Ek se weer, jy maak n fout..."
Daardie aand sit ek eerste by die tafel waar die kerkraadsvergadering gehou word. Ek wag tot almal sit en die dominee geopen het met gebed. Dan se dominee, hy sien ek is ook hier en kan ek asseblief verduidelik waarom ek die vergadering bywoon.
Ek staan op en kyk die mans om die tafel die een na die ander deur en dan kyk ek dominee reguit in die oe.
"Dominee ek is hier omdat daar iets is wat ek wil uitpraat. Iets wat my diep grief."
"Gaan voort suster, sodat ons kan aangaan met ons vergadering."
Ek begin en soos ek aangaan met my storie word ek al hoe meer warm onder die kraag.
"Dominee ek het hier kom bly omdat ek uit ie stad wou kom en omdat ek gedink het dit sal vir my lekker wees om hier op die plattelandse dorp te werk. Ek weet nou egter nie meer nie want wat my onderkry is die geskinder van die mense op die dorp."
"Soos almal weet gaan dit maar so op hierdie klein dorpies. Mens moet maar nie die mense n rede gee om te skinder nie." Skerm dominee vir sy lidmate.
"Ek het niemand rede gegee om sulke stories oor my te versprei nie."
"Lig ons bietjie meer in asseblief."
"Net omdat ek met die tuinman gesels word daar nou stories versprei dat ek n verhouding met hom het."
"Hoekom gesels jy dan met hom?"
'Ek gesels met hom omdat hy vriendelik is en hy vertel my baie oulike stories. ons is maar net vriende."
Dit laat party kerkraadslede erg rondskuif en keel skoonmaak.
"Soos wat se stories..."
"Soos oor die watermuis en nog baie ander stories."
"Die watermuis?"
"Ja, dominee."
"Vertel ons ook van die sogenaamde watermuis."
"Nee, ek gaan nie. Julle kan self by hom daaroor gaan uitvind. Hy praat goed genoeg Afrikaans sodat julle hom kan verstaan."
"Wat is jou doel hiermee, dat ons self by hom moet gaan uitvind?" vra een van die mans ongeduldig.
"Want dit het tyd geword dat ons in hierdie land met mekaar begin praat en mekaar se stories deel." Ek staan op en met groot geraas stoot ek my stoel agteruit en stap uit.
Ek hoor die stilte wat oor hul neerdaal en dan begin dit gons.
Die volgende oggend vroeg is een van die ouderlinge by my. hy lyk baie vriendelik en gaan sit ook sommer op die stoel oorkant die lessenaar.
"Ek wil graag die storie van die watermuis hoor." Se hy kort en kragtig.
"Ek het mos gese gaan vra hom self."
"Jy is baie parmantig vir iemand wat verlee is oor n werk."
"Ek is moeg vir die geskinder. Wat sou jy gedoen het as die storie so geklink het... weet julle Piet Kramer het n verhouding met sy huisbediende...?
Hy vat sy hoed en sit hom op sy kop met die uitstap by die deur.
Daardie middag toe ek terugstap huis toe, sien ek hulle weer oor die draad staan en praat.
Ek groet hulle vriendelik terwyl ek vir Pikhele waai waar hy in die kerktuin werk. ek hoor hoe hulle stilbly tot ek verby is en toe praat hulle weer.
Die speletjie begin vir my lekker word, dink ek.
By die huis skud ek die stof van my skoene af en met die instap in die koeligheid van die huis roep die tannie my.
Ons sit aan weerskante van die kombuistafel en drink tee uit haar blommetjie koppies. Sy lag so toe ek haar vertel van die hele petalje, dat sy amper verstik.
"Vertel my dan die storie van die watermuis."
Ek vertel haar en ons le soos ons lag. Ek weet dat sy vir Pikhele ook gaan vra want hy werk Woensdae in haar tuin ook.
"Ja, hierdie dorp se mense het nog baie om te leer..."

UIT DIE KERKANTOOR 1

Dit reen in die oggend so erg dat ek nie die pad voor my kan sien nie. Versigtig ry ek die laaste honderd kilometer tot op die klein plattelandse dorpie suid van Bloemfontein. Net voor ek oor die laaste bult ry hou die reen skielik op en anderkant die redelik hoe bult is dit kurkdroog. Dit lyk asof dit voor 1933 laas daar gereen het. Ek trek my asem skerp in toe ek skape langs die pad sien saam bondel, daar is niks om te eet nie, waarvan lewe hulle.
In die nuwe dorp waar ek myself nou gaan vestig, soek ek n rukkie na die huis waar ek sal tuisgaan. Julle sien die ding werk so, ek het die advertensie in die naweekkoerant gesien dat die plaaslike kerk n dame soek om kantoorwerk te doen. Omdat ek jare lank al kantoorwerk doen vir n verpakkingsfirma in die Boland en baie moeg is vir die reen in die koue winter het ek besluit hierdie is die werk vir my.
Sonder veel navorsing, tipies soos ek is, neem ek die werk aan, pak my tasse en daar gaan ek. Hier staan ek nou voor die toe deur op die rooi stoep en klop aan die groen geverfde deur al vir die derde keer. Niemand maak oop nie. Ek wag n rukkie en klop weer. Dan stadig en versigtig word die kantgordyn langs die voordeur gelig en n baie ou tannetjie loer uit. Ek groet en waai vir haar, sy maak die voordeur oop en stadig trek sy die deur op n skrefie.

"Hallo, Tannie ek het n kamer hier bespreek want ek het die pos by die kerkkantoor aanvaar." Rustig wag ek.
"O ja, Dominee het my gese, nou kom dan maar in." Ek skuif verby haar die donker voorhuis binne. Die koeligheid herinner my aan my ouma se huis. Dik swaar gordyne en bal- en- klou meubels.
Ek gaan sit op die punt van n stoel en bekyk die ou portrette en kaggel in die een hoek.
"Wag ek gaan wys jou waar is jou kamer, jy is seker moeg."
Ek is dankbaar om weg te kom uit die sitkamer want die mense in die portrette lyk kwaai en wreed.
Ons stap die bree gang af, houtvloere wat kraak en nog portrette in ovaal rame gluur my aan.
Die kamer verras my, n buitedeur wat uitloop in die tuin, eie badkamer en groot dubbelbed maak op vir die res van die huis. Nadat die tannie uit is, gaan sit ek op die bed en voel hoe ek wegsak. Hier gaan ek lekker slaap dink ek.

Die Maandagoggend vroeg is ek op my pos, daar is baie werk want daar was lanklaas iemand om die werk te doen.
Sommer met die intrapslag ontmoet ek van die kerkraadslede en almal lyk stug en nors.n Vrou staan eenkant met n bordjie eetgoed in haar hand. Die dominee se kop blink in die oggendlig en op tipies hoogdrawende wyse skud hy hand en wens my welkom.

Dadelik word ek gewys hoe werk die afrolmasjien en hy vertel my dat ek asseblief nog hierdie week die kerkalmanak moet druk want dit is tyd dat die almanak uitgedeel moet word aan die lidmate.
Ek het mos al baie afrolwerk gedoen. Begin sommer dadelik my goed regkry en sit die voorbeeld van die almanak reg neer.
Omdat dit maar nie n groot gemeente is nie, kry ek darem voor toemaaktyd klaar en sit die hopies netjies neer. Maand by maand... net toe ek omdraai en selfvoldaan na my handewerk kyk vang iets my oog. Waars die lyne!

Ek kyk en ek kyk maar die lyne is weg, alles is klaar gedruk maar die lyne op elke bladsy wat die datums in blokkies
omlyn, is weg, ek snak na my asem! Wat gaan ek nou doen. Die dominee het uitdruklik gese dat ek doodseker moet maak want niks kan oorgedruk word nie, daar is nie geld om te mors nie. Ek oorweeg alles, sal ek nuwe papier gaan koop en dit skelmpies oordruk, sal ek die hele nag deurwerk en die lyne met die hand intrek, of sal ek dit net los en maak of ek dit nie agtergekom het nie.
Daardie nag slaap ek bitter min, vroeg die volgende oggend stap ek kantoor toe en loop die hoof ouderling raak. Op die ingewing van die oomblik besluit ek om dit vir hom te wys, hy lyk darem nie te kwaai nie. Ek nooi hom kantoor toe en wys
hom summier die ramp. Hy het daarna gekyk en gekyk en toe half uit die veld geslaan omgedraai en na my gekyk: " Wat is fout?" vra hy verbaas.
"Daar is nie lyne nie..." se ek ook verbaas dat hy dit nie opmerk nie.
"O gaats, nou wat gaan ons nou doen...?"
Ek gee hom al my opsies en maak asof dit nie so erg is nie.
Hy het die hele spulletjie so gekyk en toe se hy: " Kinta, moenie vir jou verder bekommer nie, ek sal eerskomende Sondag met die gemeente praat."
"Maar...Oom, ek sal nuwe papier gaan koop."
"Nee jy doen niks van die aard nie...los dit vir my." Hy is daar weg met n skelm laggie.

Voor ek nog vir my kan koffie maak, staan daar n vrou voor my. Sy lyk net soos al die ander mense, streng.
Ek groet vriendelik. Sy val met die deur in die huis.
"Ons wil graag vir jou n verwelkomingspartytjie reel maar sal jy asseblief n bordjie sout en n bordjie soet maak. Dit sal nou eerskomende Sondag na kerk gehou word."
Ek kyk haar agterna, eetgoed vir my eie verwelkoming!
Die Sondagoggend trippel ek rond van senuagtigheid. Ek trek glads sykouse aan en my beste rok. My hare doen ek self en grimering word swaarder aangesit want ek bewe so ek kry nie die lyntjies netjies getrek nie.
Voor die diens staan die hoofouderling op en se dat hy iets op die hart het, dit pla hom nou al n geruime tyd en hierdie voel hy is die regte oomblik om daaroor te praat.

Hy maak keelskoon en begin, wat hy daarna se het my amper van my stoel laat val.
"Broers en susters, soos julle almal weet is dit n besonderse droe jaar wat ons het, die kleinvee kry swaar, die water is min en so die geld ook. Net so kry die kerk ook swaar, ons kry nie alles meer gedoen soos altyd nie, die geld is skaars.
Dominee kry maar n karige salaris..."
Met die loer dominee so oor die kant van die preekstoel waar hy in die stoel sit.
"Ons doen ons bes, ons maak somme en somme maar niks klop meer nie. Ons het vroeer die jaar n beroep gedoen dat die gemeente tog meer gereeld hul bydraes moet gee maar dit het skynbaar op dowe ore geval. Nou het ons besluit om dinge wat ons vroeer gegee het aan die gemeente uit te laat om sodoende die begroting te laat klop. Die Kerkalmanakke is reeds gedruk maar soos julle sal sien is die lyne tussen die datums uitgelaat aangesien daar nie genoeg geld is vir nuwe ink nie. Die printersink is baie duur en om al die bladsye te kon druk moes ons maar die lyne uitlaat.Indien ons in die nuwe jaar meer geld sal inkry sal daar weer lyne op die almanakke verskyn."
Hiermee gaan sit hy en ek val byna van my stoel af, ek weet nie waar om my kop in te druk nie, ek meet die afstand na die deur om uit te glip.

Dominee maak keelskoon en kyk na die hoofouderling maar besluit om niks te se nie.
Ons drink tee en eet heerlik van die eetgoed. Ek help om op te ruim en daar steek die eetgoedvrou weer voor my vas en se:
"Ons het volgende Sondag ons kerssangdiens sal jy asseblief weer eetgoed kan bring?"
Ek stap huistoe en tel die dae wat ek noual op hierdie dorpie is en hoeveel bordjies eetgoed ek al moes maak.

Eintlik moet ek vir die hoofoudeling n koek bak en net daar besluit ek om dit te doen, hy verdien n koek om so n briljante storie op te maak.
Die almanakke is uitgegee met geen kommentaar wat terugontvang is nie. Daardie Sondag word daar baie meer kollekte ingegooi as voorheen.

Ek bak die koek en versier dit na die beste van my vermoe. Nadat ek dit gaan aflewer het weet ek dat ek nuwe vriende gemaak het, vriende waarop ek kan staatmaak.

Die volgende oggend met oopsluittyd staan sy weer daar en sowaar alweer n bordjie eetgoed word gevra om dominee te bedank vir sy harde werk die jaar. Ek beluit toe net daar dat ek haar gaan noem"eetgoedvrou" ek ken nie haar naam nie, sy is nooit aan my voorgestel nie, maar die een bordjie eetgoed na die ander moet ek maak! Dalk was ek te oorbluf dat ek nooit haar naam gehoor het nie.
Ek kry die briljante idee om rolle blaardeeg aan te koop by die plaaslike winkel en as die "eetgoedvrou" vra is ek so te se gereed vir haar.

Skrywer: Nauda van Rensburg

DIE WAARHEID ...

Ek skaam my vir die mensdom en ook vir myself, hier lees ek in Johannes 8 en 9 weer die verhaal van die blinde man wat Jesus Christus gesond gemaak het. n Bietjie klei waarop Hy gespoeg het en n bad in Siloam. Dit is al. Hy het geen voorskrif gekry en pille gedrink nie, hy moes hom net gaan was.

Ons betwyfel God se alvermoe. Ons dink dat al hierdie stories in die Bybel opgemaak is en dan glo ons nou kastig nie.
Die eintlike ding is dat ons iets van onsself dink, ons dink ons weet beter as God. Baie haak vas by Noag en kom nooit by Jesus uit nie.
Daar staan in die Woord dat die Fariseers ook die blindeman en sy familie ondervra het, sou ons dit nie ook maar gedoen het nie?
Ek glo in wat ek in die Woord lees. Die wat dit nie glo nie lees in elk geval nie regtig wat daar staan nie, nee hulle glo die Internet of enigiets anders maar tog net nie die Bybel nie.
As ons nie in sekere gedeeltes wil glo nie,waar trek ons die streep, so ons dink meer van onsself as die Woord van God.

God is n soewereine God so groot ons menslike verstand kan dit nie bedink nie, hoe kan die mens so stiksienig wees om dit nie raak te sien nie. Alles in die skepping was volmaak, die mens het alles kom opfoeter en is nogsteeds besig.


Jesus Christus is deel van God, daar se Hy dit weer in Johannes 8 vers 58. Hy was voor Abraham alreeds daar.
Ek het my kinders die kinderbybel voorgelees maar ek het baie later in my lewe werklik vir Christus geleer ken. As hulle hierdie lees na my dood moet hulle weet ek het ook maar nie geweet nie.
Nou weet ek wie die christus was, ek weet wie God is en hoekom ons Hom maar net moet loof en prys. Selfs dit het ek nie verstaan nie.
Terwyl Jesus wegstap sien Hy die man raak wat van geboorte af blind was. So half terloops, as jy fyn oplet sal jy agterkom Hy het van die man geweet. Gaan lees Joh 9:3.

Christus weet waar ons is, wie ons is en wat ons doen. Hy is in die Hemel en ons op die sonde besmette aarde. Alles moet eers volbring word voordat ons hier uit die gemors sal kan vertrek na Hom toe.
Die Fariseers het gedink Christus is n profeet en dat Hy maar net profeteer. Jesus geweet hulle gaan so optree. Hy weet alles.
Maak jou hart oop vir Jesus en glo maar eerder die regte ding, want ons het geen rede om iets van onsself te dink en nie in Hom te glo nie.