Soos ek hier sit weet ek
wraggies nie waaroor
ek
gaan
skryf nie dalk kom n
oomblik van waarheud
by my op
dalk n roos
dalk n potskerf
of perdehoef
gee asseblief weer my
idees terug
dit voel of my verstand
verdoof is
en niks maar niks
daaruit wil spring
waaroor ek kan skryf nie.
miskien iets soos diplomasie
gyselaars of dalk
doudruppels uit die dag
se tuin
want eintlik beweeg ons almal in n tuin
sommiges in n woestyn
ander tussen lang gras en plaasgoed
maar ek beweeg in n tuin vroegogend
met die dou op die rose.
Maandag 20 Januarie 2020
Donderdag 10 Mei 2018
Ligvoets deur die lewe
om bo te kom is n stywe klim
ons beweeg ligvoets op die smal pad
doudruppels glinster
in eerste lig
'n nuwe dag
nuut gebore
ligter trap
vryer stap
die steiltes oor
uit 'n skeur beur'n blom-gelag
ons neem die korter pad
slinger teen berghang uit
niks kan mooier wees as
die sagte lig van gods genade
wat speel oor land en see
baie vêr lê die stad
'n grommende dier
leweloos glinster dak en paal
ons is vry om te lag en te speel
niemand kan ons hoor
want bo is dit oop en asemrowend mooi
wanneer God jou insluit
in Sy alomteenwoordige oneindigheid
stap ons hand aan hand
uit genade gered
deur krag omring
om te staan in God se lig
met ligter tred stap ons
ligvoets die lewe in!
ons beweeg ligvoets op die smal pad
doudruppels glinster
in eerste lig
'n nuwe dag
nuut gebore
ligter trap
vryer stap
die steiltes oor
uit 'n skeur beur'n blom-gelag
ons neem die korter pad
slinger teen berghang uit
niks kan mooier wees as
die sagte lig van gods genade
wat speel oor land en see
baie vêr lê die stad
'n grommende dier
leweloos glinster dak en paal
ons is vry om te lag en te speel
niemand kan ons hoor
want bo is dit oop en asemrowend mooi
wanneer God jou insluit
in Sy alomteenwoordige oneindigheid
stap ons hand aan hand
uit genade gered
deur krag omring
om te staan in God se lig
met ligter tred stap ons
ligvoets die lewe in!
Vrydag 19 Januarie 2018
Vorentoe
Japie staan met sy hoed op sy bors , ek weet sommer dadelik hier kom nou weer n ding. Van vroeg af het hy op hierdie been gestaan, dan op daardie een. Hy bly le op die graaf en dit maak altyd Pa se geduld klaar.
"Japie, wat is fout vanmore...jy staan dan so en dan so?" Pa beduide hoe ou Japie rondstaan
Eintlik weet Pa maar hy wil dit uit Japie se eie mond hoor.
"Nee as die Seur tyd het om te luister, sal ek se..."
Pa gluur hom aan oor sy bril en ek ken vir Pa as hy so kyk is hy besig om die laaste vers in die Bybel te lees waar staan , jy moet geduld he.
"Praat, Japie ons het baie werk, ek het nie tyd om hier rond te hang en so en so te staan nie."
"My groot Meneer, sien die ding staan so..." Japie maak keel skoon en versit sy voet waarop hy leun.
Pa, sug en stop sy pyp met meer dringendheid as vroeer.
"Japie, ek en jy kom n lang pad, van voor daar nog lande hier geploeg was, wat is jou storie, die son word warm".
Pa trek aan sy pyp en ek verbeel my daar gloei iets.
" Meneer, die ding staan so." Japie versit weer.
"Kom tot die punt Japie of ek ry vanmore sonder jou lande toe."
" Meneer, kan maar ry want sien ek wil vorentoe gaan."
"Vorentoe?" Pa gluur nou nog meer.
" Ja, Meneer, sien mos vorentoe soos vorentoe."
"Japie, staan opsy dat ek kan ry, waar is vorentoe. Ons almal in hierdie land wil vorentoe maar kom nooit nerens . Wys my daai plek van vorentoe en ek gaan laai jou persoonlik daar af. Moet net nie dink jy kom weer agtertoe nie. Dan bly jy daar."
Pa sit al agter die stuur en Japie weet nou moet hy gou praat of Pa ry hom toe onder die stof.
"Ek wil loop Meneer, ek wil bietjie vorentoe loop".
Pa kyk verbaas geirreteerd na Japie.
"Maar my magtig, loop dan en jy kom nie more weer hier aangesleep met n nuwe vrou en string kleintjies nie. Ek sluit daai hek, het jy gehoor." Pa beduie na die hek teen die dorpspad.
Pa ry weg en gooi ou Japie met stof waaruit hy proesend ontsnap.
Verbeel ek my of trap ou Japie hoer as ander dae...?
Ek vra ewe bedees, wat gaan van Mieta word?
"Nee sy't al gister geloop..." Hy beduie maar ek kyk nie regtig nie want wat gaan ma nou doen sonder Mieta?.
Sondag 29 Januarie 2017
brief aan my niggie
Posbus 7
Woestfontein
8771
27 Januarie 2017
My liewe nig Hester
Ons sou so lekker hier op die plaas gekuier het gedurende die lang
skoolvakansie. Nou is jy siek, ek hoop dit gaan al beter. Ek kan jou verseker
as jy hoor wat gister met my gebeur het, is jy sommer gou perdfris.
Omdat ek natuurlik so alleen is, het ek eers n uur lank gaan swem in die
plaasdam, nie die gronddam nie, die sementdam naby die vrugteboord.
Met die terugstap huistoe, val my oog op die solderdeur wat effens oopstaan.
Net daar besluit ek om bietjie daar te gaan rondsnuffel, dan trek ek sommer
daar my klere aan. Met die oopstoot van die deurtjie bo die trap, het ek besef
hoe vreeslik ek jou mis. Spinnerakke hang alweer toue en die muise piep ook
in hul broeiplekke. Ek het vasberade gebeur na die hoek waar ons die mandjie
gesien het. n Vlermuis het laag oor my gevlieg, muise het geskarrel,
spinnerakke het in die flou lig gebewe. Dit is stof sover ek gekyk het, natuurlik
omdat die deur oop was.
Net toe ek die mandjie sien, slaan die deur met n harde knal agter my toe.
Verskrik het ek rondgetas, my hart het in my keel geklop. Ek gooi sommer my
somersrok bo-oor my nat swembroek ... alles het stil geword om my.
Ek het die mandjie gegryp en teen die deur geskop. Daar val darem
ligstrepies deur die plankvloer se gleuwe en spasies waar kwaste uitgeval het.
Die venster was gegrendel so ek het maar daarvan vergeet.
Die enigste manier uit is met die trap af. Voor ons bang word, moet ek
besig word, het Ouma ons mos geleer. Ja, ek weet ons het besluit om dit
saam te doen... ek was immers in n noodsituasie of hoe? Versigtig het ek stuk
vir stuk uitgehaal en langs my neergesit, ek bedoel nou die mandjie se inhoud.
Bo in die mandjie was Ouma se sjaal wat sy die laaste jaar om haar skouers
gedra het, ek het dit versigtig om my skouers gehang en my verbeel ek sien
haar voor my sit met haar breiwerkie.
Alles wat in daardie mandjie was lyk nog silwerskoon, nie veel stof op nie, as jy
in ag neem hoe lank sy reeds oorlede is. Juwele in n leersakkie, kraletjies
toegebind in n stukkie borduurlap, borsspelde en ander klein juwele in n
gehekelde sakkie.
Daar is wel ook n paar briewe in wat ons saam sal lees. Wat ek onder
die briewe ontdek het, het my na my asem laat snak. Eers het ek rondgekyk in
die solder en doodseker gemaak niemand kruip daar weg nie, want hierdie
gaan net ek en jy, my dierbare niggie, deel.
Gelukkig het n werker my daarbo gehoor kap en skop aan die deur en het
hy my kom red. Dit was eers baie later, in my kamer, dat ek die geleentheid
gekry het om weer daarna te kyk.
Daardie nag kon ek nie slaap nie. Later het ek n kers opgesteek.
In die lig van die kers was alles nog mooier, nog meer interessant en meer
nostalgies. Alles, letterlik alles, in daardie mandjie is ongelooflik belangrik vir
ons twee, naamgenote. Kan jy glo die liefdesbriewe aan Oupa toe hy in die
Vryheidsoorlog geveg het, is veilig bewaar in mooi lap met n lintjie vasgestrik.
Ons moet groot besluite neem oor die skat. Dit moet iets asemrowend
mooi of duur wees, want dit is veilig bewaar in n verseelde houtkissie.
Ek wens so jy was gesond om te kom kuier! Laat weet hoe dit gaan.
Sterkte, tot ons mekaar weer sien.
Met liefde- groete.
Jou niggie, Nauda.
Ns. Terloops daar was mos n halfgebreide breiwerkie bo in die mandjie, dit is
nou weg.
Geskryf deur: Nauda van Rensburg
Saterdag 10 Desember 2016
OM TE KOESTER...
n Skat word bewaar...
In my ma se hangkas was n hout kassie waarin sy goedjies gebere het.
Ek was baie nuuskierig en het altyd skelmpies daarna gaan kyk, natuurlik wanneer sy buite die huis besig was.
Daarin was niks regtig van groot waarde nie maar vir my was dit soos skatte.
My ouers was maar soos die meeste mense daardie tyd nie baie welaf nie. Hulle moes leer om uit niks, iets te maak.
In my ma se hangkas was n hout kassie waarin sy goedjies gebere het.
Ek was baie nuuskierig en het altyd skelmpies daarna gaan kyk, natuurlik wanneer sy buite die huis besig was.
Daarin was niks regtig van groot waarde nie maar vir my was dit soos skatte.
My ouers was maar soos die meeste mense daardie tyd nie baie welaf nie. Hulle moes leer om uit niks, iets te maak.
Deesdae is dit anders, mense dink anders, hulle dink alles moet deur
iemand anders aan hulle gegee word. Die lewe of mense skuld hulle dit!
In elk geval die kissie was vir my so kosbaar want daarin was n piepklein bedjie van versiersuiker en n poppie. Die kombersie bo oor die bedjie was ook van versiersuiker maar het soos kant gelyk. Wanneer ek dan vir my ma sou vra: "wie s'n is dit?" Het sy sonder skroom gese: " Attie s,n. Dit was op sy doopkoek." (Attie is my broer, ouer as ek)
Ek kon nie ophou daarna kyk nie. Waar's myne hoekom het ek nie ook so n poppie gehad nie?
Nou wonder ons as christene en dalk die wat nie glo nie.
Waar's my deel dan, waar is die wonder waarvan in die Bybel gepraat word?
Waarom is God so geheimsinnig? Waarom mag ons nie Hom sommer sien en deel in die lekker en die mooi wat ons glo ons deel sal wees eendag.
In Johannes 1:18
" Niemand het God ooit gesien nie. Sy enigste Seun, self God, wat die naaste aan die Vader is, die het Hom bekend gemaak."
Niemand het God ooit gesien nie, maar ons houvas in hoop en verwagting, ons bly glo.
Wanneer jy Christus in jou hart ingelaat het, weet jy dit is waar. Die Heilige Gees openbaar God aan ons.
Daar staan uitdruklik dat Christus, God die Vader se enigste Seun het Hom aan ons bekend gemaak.
Jesus Christus het ons kom wys waarna om na uit te sien, Hy het ons kom wys hoe dit sal wees by Hom. Net n deeltjie van die heerlikheid wat op ons wag en die verskil is elkeen wat Hom aanneem as verlosser gaan deel daarin.
Niks wat spesiaal en kosbaar is le sommer rond nie, as God soos n ou man was waarmee ons kon gaan gesels en ons kon Hom sien sou die skat dan nog so kosbaar wees?
Iets spesiaals word gebere...
In elk geval die kissie was vir my so kosbaar want daarin was n piepklein bedjie van versiersuiker en n poppie. Die kombersie bo oor die bedjie was ook van versiersuiker maar het soos kant gelyk. Wanneer ek dan vir my ma sou vra: "wie s'n is dit?" Het sy sonder skroom gese: " Attie s,n. Dit was op sy doopkoek." (Attie is my broer, ouer as ek)
Ek kon nie ophou daarna kyk nie. Waar's myne hoekom het ek nie ook so n poppie gehad nie?
Nou wonder ons as christene en dalk die wat nie glo nie.
Waar's my deel dan, waar is die wonder waarvan in die Bybel gepraat word?
Waarom is God so geheimsinnig? Waarom mag ons nie Hom sommer sien en deel in die lekker en die mooi wat ons glo ons deel sal wees eendag.
In Johannes 1:18
" Niemand het God ooit gesien nie. Sy enigste Seun, self God, wat die naaste aan die Vader is, die het Hom bekend gemaak."
Niemand het God ooit gesien nie, maar ons houvas in hoop en verwagting, ons bly glo.
Wanneer jy Christus in jou hart ingelaat het, weet jy dit is waar. Die Heilige Gees openbaar God aan ons.
Daar staan uitdruklik dat Christus, God die Vader se enigste Seun het Hom aan ons bekend gemaak.
Jesus Christus het ons kom wys waarna om na uit te sien, Hy het ons kom wys hoe dit sal wees by Hom. Net n deeltjie van die heerlikheid wat op ons wag en die verskil is elkeen wat Hom aanneem as verlosser gaan deel daarin.
Niks wat spesiaal en kosbaar is le sommer rond nie, as God soos n ou man was waarmee ons kon gaan gesels en ons kon Hom sien sou die skat dan nog so kosbaar wees?
Iets spesiaals word gebere...
Donderdag 21 Julie 2016
Dierbare Here,
Help my om n klein rukkie stil te word by U. Laat ek die gejaag om my vir n oomblik laat begaan.
Ek het vir my n koppie tee gemaak en sou so graag wou dat U hier saam met my in die sonnetjie wat plek - plek deur die boom se takke val, kom sit Here.
Diep binne my weet ek U is hier.
Ek wil vanoggend niks kom vra nie Here. Net kom dankie se vir U Almagtige teenwoordigheid rondom my. In die tuin, die plante, die voels in die boom.
Die tortelduifies wat skaam eenkant sit.
Ek wil dit alles graag met U deel
Jesus Christus, dankie dat U met my die pad stap van ouer word.
Dankie dat ek weet U hou my hand vas,
U beskerm my teen mense se ongeduld wanneer ek nie wil simkaarte omruil, data rondstuur nie maar net by U wil stil sit vir n ou klein rukkie nog.
Dankie, dat U nie soos mense sal wegloop en my daar op die houtbankie onder die boom alleen sal los nie.
Dankie Here vir U belofte dat U tot die einde van die tyd by my sal wees.
U is groot bo almal.
Het U gesien hoe die son deur die Strilitzia skyn? Die dou op die enkele roos?
Ja, U het die aarde so lief gehad...
ek weet U het gesien hoe n blaar op my hand val want U is hier.
Dit was U ...
Ek het vir my n koppie tee gemaak en sou so graag wou dat U hier saam met my in die sonnetjie wat plek - plek deur die boom se takke val, kom sit Here.
Diep binne my weet ek U is hier.
Ek wil vanoggend niks kom vra nie Here. Net kom dankie se vir U Almagtige teenwoordigheid rondom my. In die tuin, die plante, die voels in die boom.
Die tortelduifies wat skaam eenkant sit.
Ek wil dit alles graag met U deel
Jesus Christus, dankie dat U met my die pad stap van ouer word.
Dankie dat ek weet U hou my hand vas,
U beskerm my teen mense se ongeduld wanneer ek nie wil simkaarte omruil, data rondstuur nie maar net by U wil stil sit vir n ou klein rukkie nog.
Dankie, dat U nie soos mense sal wegloop en my daar op die houtbankie onder die boom alleen sal los nie.
Dankie Here vir U belofte dat U tot die einde van die tyd by my sal wees.
U is groot bo almal.
Het U gesien hoe die son deur die Strilitzia skyn? Die dou op die enkele roos?
Ja, U het die aarde so lief gehad...
ek weet U het gesien hoe n blaar op my hand val want U is hier.
Dit was U ...
Woensdag 13 Januarie 2016
DIE LIEWE BORDJIE EETGOED
Dit is warm, die sweet tap ons af. Die tannie reg voor my skuif rond en vroetel
met haar sakdoek. Sy het n appelkoos pakkie aan en bypassende handsakkie.
Ek kyk versigtig die mense deur. Ouer mense, ek sien nie een van my ouderdom of jonger nie. Dit is my heel eerste oggenddiens wat ek op die nuwe dorp bywoon. Ek het gister middag hier aangekom.
Ongelukkig is dit Januarie en om hierdie tyd van die jaar jou sit te kry op n klein plattelandse dorpie in die karoo, is maar moeilik. Almal kry warm en met die kwik naby die vyftigs voel ons pap en uitgemergel. Mevrou Appelkoos bly omkyk, dan hou sy haar hand bak en fluister iets van ...vra. Dalk wil sy my iets vra, besluit ek. Dominee maak gou klaar en ons stap uit in die skreeu warm son.
Almal verdwyn binne minute en ek staan alleen daar voor die kerkgebou.
Ek skrik toe iemand agter my praat.
Netjies in haar appelkoos pakkie met handsakkie staan sy voor my, effens breed om die heupe, dink ek, maar groet vriendelik terug. Min het ek geweet hoeveel keer sy nog so voor my sal staan.
Baie gedagtes gaan deur my kop, die kanselkleed in groot goue letters, die dominee op die kansel en die mense voor my in die kerk. Waaroor wil sy met my praat, sy het gese sy wil my iets vra.
Ek stel myself voor en las sommer by dat ek die nuwe skooljuffrou is. Sy is aangenaam verras en val sommer met die deur in die huis of moet ek se met n bordjie eetgoed binne in my kombuis. Sal ek dan tog so gaaf wees om vir volgende Sondagoggend n bordjie soet en n bordjie sout kerk toe te bring, want ons drink tee na die diens.
Dit is gou, dink ek, terwyl ek aanstap na my warm gebakte motortjie n entjie verder.
Die skoolweek is rof en ek vergeet heeltemal van die eetgoed.
Moeg sak ek Saterdagaand op my bed neer na n vol dag in die son, ons het atletiekbyeenkoms gehad. Ek dink aan more- oggend se kerk en asof iemand my n hou gee onthou ek van die eetgoed. Hoe laat is dit... die kafee is seker al toe!
Ek stap na my gasvrou toe, want ek huur nog n kamer by die gastehuis.
Nadat ek toestemming gevra het om die kombuis te gebruik, stap ek half sleepvoet daarheen en dink wat bak ek sonder bestandele, ek sal moet van die gastehuis se bestandele gebruik. Gelukkig stap my gasvrou saam met my en ek vertel haar wat die probleem is. Sy stel my gerus dat ek niks hoef te bak nie, sy het oorgenoeg gebak en sal van dit op n aparte bordjie pak wat ek kan saamneem.
Ek slaak n sug van verligting en na n lekker stort, kruip ek vroeg in.
So het ek deel geword van n gemeenskap waar eetgoed by elke tee geniet is. Die wat die eetgoed maak, eet dit gewoonlik self ook. Ons drink tee, hou bazaar, straatverkopings, bidure, troues, begrafnisse en selfs kinders doop ook, alles met n bordjie sout en soet. Om nie eers te praat van die okkasie met ou dominee se afskeid en dan weer die nuwe jong dominee se verwelkoming nie. Ek moet se, ek het self die nuwe dominee se verwelkoming geniet... hy is voorwaar iets vir die oog en boonop vars uit die Kweekskool.
Tannie Gastehuis het nie elke keer vir my ingestaan nie, later moes ek self in spring en my deel bydra. Ek wonder stil of dit kan afgaan as deel van my tiende...die eetgoed elke kort-kort.
Dan kom die eksamen, die kinders kry ekstraklasse, waarmee ek ook moet help, ek raak al hoe besiger en vat amper nie grond nie. Een middag stap ek sesuur eers by die gastehuis in, moedeloos gedra aan die skrifte wat gemerk moet word. Ek laat gly dit af op my bed en dink die hele tyd aan die bordjie eetgoed wat ek more -oggend vroeg by die skool moet he. Wat gaan ek tog maak?
Nadat ek geeet het weet ek nogsteeds nie wat om te maak nie, alles is al toe op die dorp, so ek kan niks koop nie. Sal ek nou maar weer die tannie vra... ? Op daardie oomblik kom Tannie Gastehuis die vertrek binne.
Net soos ek die skrifte laat afgly het op my bed, so laat gly ek die woorde soos n refrein uit my mond uit. Sy kyk my n oomblik verstom aan en besef toe eers wat ek vir haar se... ek moet more-oggend vroeg n bordjie eetgoed by die skool he en dit moenie skons, muffins, broodjies of enige gewone eetding wees nie, dit moet iets besonders wees want daar is baie belangrike gaste. Ook nie koesisters nie, want die het hulle al gekry, ook nie poffertjies nie en asseblief tog net nie soutbeskuitjies opgesmeer nie. Ek was lus om te vra, bly daar nog iets oor, dalk moet ek sommer n bordjie beskuit daar neersit.
Sy haal n rol blaardeeg uit die vrieskas en sit dit op die tafel neer. Ek kyk vraend na haar. In haar vriendelike moederlike stem se sy ek moet n lekker stort gaan neem en dan sal ons die eetgoed aanmekaar slaan. n Halfuur later is ek terug, skoongewas en reg vir die uitdaging.
By die skoongeskropte kombuistafel drink ons koffie, eet n beskuitjie ( natuurlik haar eie ) en rol later die deeg op dieselfde tafel uit.
Ons maak soutwieletjies met Marmite en kaas. Heerlik!
Ek verstom my hoe vinnig dit is en dit lyk so mooi, dit lyk asof ons baie moeite gedoen het. Hierdie een moet ek onthou, dink ek toe ek later die duvet tot teen my ken optrek.
Die volgende oggend brand die son al voor sewe. Ek pak die eetgoed agter in die motor sodat dit veilig kan wees deur die slagate en slegte grondpad skool toe. Daarna wil ek gou weer in hardloop om my skooltas en boeke te kry. Ek is laat suis dit deur my kop. By die motor soek ek na my sleutels...veilig hang hulle binne in die aansitter en die motor is gesluit, dit is n ou motor soos julle kan aflei.
Die son brand ... ek hardloop op en af...wat nou!
Dit is ver skooltoe, my handsak met selfoon le rustig op die sitplek. Tannie Gastehuis is vroeg weg stad toe. Ek voel hoe stoot die ongeduld in my op en onthou toe van n vriendin wat my dalk kan help, maar om haar te bel moet ek by my handsak uitkom. Ek voel asof ek kan skree! n Draad...dink ek...waar kry ek n stewige stuk draad! Ek hardloop heen-en-weer stoep toe, in die gastehuis in, kombuis toe, slaapkamer en toe weer terug motor toe. Met die laaste uitkom by die voordeur trek ek die swaar houtdeur agter my toe soos dit n goed opgevoede dame betaam. Nadat ek met n draadhanger vir hoe lank gesukkel het, wil ek weer inhardloop om dalk iets anders te probeer...die deur is gesluit, natuurlik sluit hy as jy hom toetrek. Daar staan ek, die kosbare minute tik verby.
Na n groot gesukkel, chaos, fiasko, ongelukstoneel of wat sal ek dit noem? Wil ek moed opgee en gaan sit op die randsteen van die sypaadjie. n Meisie sit nie so nie, hoor ek my ma se stem in my kop.
Die volgende paar minute voel soos n ewigheid maar dan kom iets of iemand tot my redding... die polisie ry roekeloos om die hoek en mis my motor met milimeters. Hulle stop en klim uit en beduie dat ek nie daar mag parkeer nie. Ek verduidelik en binne minute is die motor oop.
So in die ry bel ek my vriendin net om van my fiasko te vertel en om haar te vra of sy asseblief net sal toesien dat die leerlinge in my klas hulle gedra, sy hou saam met my skool ... ek verloor beheer oor die motor en kom teen n grondwal tot stilstand. Al vier bande pap. Nou het ek net een opsie, bel die skoolhoof.
Die sekretaresse gee antwoord, toe sy hoor dit is ek skree sy my ore doof, ek kry nie n woord in nie.
Meneer wil ontplof, die inspekteurs is al daar en hulle soek die eetgoed wat ek veronderstel was om al sewe dertig daar te he!? My klas is chaos, die kinders hang by die vensters uit en ... en ...en.
Ek druk die foon in haar oor dood, net daar neem ek n besluit...dit is voorwaar die laaste bordjie eetgoed wat ek sal maak!
Dit stop nou net hier!
Geskryf deur: Nauda van Rensburg
met haar sakdoek. Sy het n appelkoos pakkie aan en bypassende handsakkie.
Ek kyk versigtig die mense deur. Ouer mense, ek sien nie een van my ouderdom of jonger nie. Dit is my heel eerste oggenddiens wat ek op die nuwe dorp bywoon. Ek het gister middag hier aangekom.
Ongelukkig is dit Januarie en om hierdie tyd van die jaar jou sit te kry op n klein plattelandse dorpie in die karoo, is maar moeilik. Almal kry warm en met die kwik naby die vyftigs voel ons pap en uitgemergel. Mevrou Appelkoos bly omkyk, dan hou sy haar hand bak en fluister iets van ...vra. Dalk wil sy my iets vra, besluit ek. Dominee maak gou klaar en ons stap uit in die skreeu warm son.
Almal verdwyn binne minute en ek staan alleen daar voor die kerkgebou.
Ek skrik toe iemand agter my praat.
Netjies in haar appelkoos pakkie met handsakkie staan sy voor my, effens breed om die heupe, dink ek, maar groet vriendelik terug. Min het ek geweet hoeveel keer sy nog so voor my sal staan.
Baie gedagtes gaan deur my kop, die kanselkleed in groot goue letters, die dominee op die kansel en die mense voor my in die kerk. Waaroor wil sy met my praat, sy het gese sy wil my iets vra.
Ek stel myself voor en las sommer by dat ek die nuwe skooljuffrou is. Sy is aangenaam verras en val sommer met die deur in die huis of moet ek se met n bordjie eetgoed binne in my kombuis. Sal ek dan tog so gaaf wees om vir volgende Sondagoggend n bordjie soet en n bordjie sout kerk toe te bring, want ons drink tee na die diens.
Dit is gou, dink ek, terwyl ek aanstap na my warm gebakte motortjie n entjie verder.
Die skoolweek is rof en ek vergeet heeltemal van die eetgoed.
Moeg sak ek Saterdagaand op my bed neer na n vol dag in die son, ons het atletiekbyeenkoms gehad. Ek dink aan more- oggend se kerk en asof iemand my n hou gee onthou ek van die eetgoed. Hoe laat is dit... die kafee is seker al toe!
Ek stap na my gasvrou toe, want ek huur nog n kamer by die gastehuis.
Nadat ek toestemming gevra het om die kombuis te gebruik, stap ek half sleepvoet daarheen en dink wat bak ek sonder bestandele, ek sal moet van die gastehuis se bestandele gebruik. Gelukkig stap my gasvrou saam met my en ek vertel haar wat die probleem is. Sy stel my gerus dat ek niks hoef te bak nie, sy het oorgenoeg gebak en sal van dit op n aparte bordjie pak wat ek kan saamneem.
Ek slaak n sug van verligting en na n lekker stort, kruip ek vroeg in.
So het ek deel geword van n gemeenskap waar eetgoed by elke tee geniet is. Die wat die eetgoed maak, eet dit gewoonlik self ook. Ons drink tee, hou bazaar, straatverkopings, bidure, troues, begrafnisse en selfs kinders doop ook, alles met n bordjie sout en soet. Om nie eers te praat van die okkasie met ou dominee se afskeid en dan weer die nuwe jong dominee se verwelkoming nie. Ek moet se, ek het self die nuwe dominee se verwelkoming geniet... hy is voorwaar iets vir die oog en boonop vars uit die Kweekskool.
Tannie Gastehuis het nie elke keer vir my ingestaan nie, later moes ek self in spring en my deel bydra. Ek wonder stil of dit kan afgaan as deel van my tiende...die eetgoed elke kort-kort.
Dan kom die eksamen, die kinders kry ekstraklasse, waarmee ek ook moet help, ek raak al hoe besiger en vat amper nie grond nie. Een middag stap ek sesuur eers by die gastehuis in, moedeloos gedra aan die skrifte wat gemerk moet word. Ek laat gly dit af op my bed en dink die hele tyd aan die bordjie eetgoed wat ek more -oggend vroeg by die skool moet he. Wat gaan ek tog maak?
Nadat ek geeet het weet ek nogsteeds nie wat om te maak nie, alles is al toe op die dorp, so ek kan niks koop nie. Sal ek nou maar weer die tannie vra... ? Op daardie oomblik kom Tannie Gastehuis die vertrek binne.
Net soos ek die skrifte laat afgly het op my bed, so laat gly ek die woorde soos n refrein uit my mond uit. Sy kyk my n oomblik verstom aan en besef toe eers wat ek vir haar se... ek moet more-oggend vroeg n bordjie eetgoed by die skool he en dit moenie skons, muffins, broodjies of enige gewone eetding wees nie, dit moet iets besonders wees want daar is baie belangrike gaste. Ook nie koesisters nie, want die het hulle al gekry, ook nie poffertjies nie en asseblief tog net nie soutbeskuitjies opgesmeer nie. Ek was lus om te vra, bly daar nog iets oor, dalk moet ek sommer n bordjie beskuit daar neersit.
Sy haal n rol blaardeeg uit die vrieskas en sit dit op die tafel neer. Ek kyk vraend na haar. In haar vriendelike moederlike stem se sy ek moet n lekker stort gaan neem en dan sal ons die eetgoed aanmekaar slaan. n Halfuur later is ek terug, skoongewas en reg vir die uitdaging.
By die skoongeskropte kombuistafel drink ons koffie, eet n beskuitjie ( natuurlik haar eie ) en rol later die deeg op dieselfde tafel uit.
Ons maak soutwieletjies met Marmite en kaas. Heerlik!
Ek verstom my hoe vinnig dit is en dit lyk so mooi, dit lyk asof ons baie moeite gedoen het. Hierdie een moet ek onthou, dink ek toe ek later die duvet tot teen my ken optrek.
Die volgende oggend brand die son al voor sewe. Ek pak die eetgoed agter in die motor sodat dit veilig kan wees deur die slagate en slegte grondpad skool toe. Daarna wil ek gou weer in hardloop om my skooltas en boeke te kry. Ek is laat suis dit deur my kop. By die motor soek ek na my sleutels...veilig hang hulle binne in die aansitter en die motor is gesluit, dit is n ou motor soos julle kan aflei.
Die son brand ... ek hardloop op en af...wat nou!
Dit is ver skooltoe, my handsak met selfoon le rustig op die sitplek. Tannie Gastehuis is vroeg weg stad toe. Ek voel hoe stoot die ongeduld in my op en onthou toe van n vriendin wat my dalk kan help, maar om haar te bel moet ek by my handsak uitkom. Ek voel asof ek kan skree! n Draad...dink ek...waar kry ek n stewige stuk draad! Ek hardloop heen-en-weer stoep toe, in die gastehuis in, kombuis toe, slaapkamer en toe weer terug motor toe. Met die laaste uitkom by die voordeur trek ek die swaar houtdeur agter my toe soos dit n goed opgevoede dame betaam. Nadat ek met n draadhanger vir hoe lank gesukkel het, wil ek weer inhardloop om dalk iets anders te probeer...die deur is gesluit, natuurlik sluit hy as jy hom toetrek. Daar staan ek, die kosbare minute tik verby.
Na n groot gesukkel, chaos, fiasko, ongelukstoneel of wat sal ek dit noem? Wil ek moed opgee en gaan sit op die randsteen van die sypaadjie. n Meisie sit nie so nie, hoor ek my ma se stem in my kop.
Die volgende paar minute voel soos n ewigheid maar dan kom iets of iemand tot my redding... die polisie ry roekeloos om die hoek en mis my motor met milimeters. Hulle stop en klim uit en beduie dat ek nie daar mag parkeer nie. Ek verduidelik en binne minute is die motor oop.
So in die ry bel ek my vriendin net om van my fiasko te vertel en om haar te vra of sy asseblief net sal toesien dat die leerlinge in my klas hulle gedra, sy hou saam met my skool ... ek verloor beheer oor die motor en kom teen n grondwal tot stilstand. Al vier bande pap. Nou het ek net een opsie, bel die skoolhoof.
Die sekretaresse gee antwoord, toe sy hoor dit is ek skree sy my ore doof, ek kry nie n woord in nie.
Meneer wil ontplof, die inspekteurs is al daar en hulle soek die eetgoed wat ek veronderstel was om al sewe dertig daar te he!? My klas is chaos, die kinders hang by die vensters uit en ... en ...en.
Ek druk die foon in haar oor dood, net daar neem ek n besluit...dit is voorwaar die laaste bordjie eetgoed wat ek sal maak!
Dit stop nou net hier!
Geskryf deur: Nauda van Rensburg
Teken in op:
Plasings (Atom)